Φυσικά ο
κόσμος της Formula1 είχε
ήδη προσέξει το νεαρό
Ισπανό από την πρώτη
του χρονιά στο χώρο,
όταν αγωνιζόταν με την
ανίσχυρη Minardi. Σίγουρα,
όμως, το κοινό της F1
δεν ψάχνει απλά για
καλούς οδηγούς. Ψάχνει
για κορυφαίους, για
υπερ-ταλέντα, για
οδηγούς που θα μας
καθηλώσουν
διεκδικώντας με
αξιώσεις πρωταθλήματα.
Γιατί, κακά τα ψέματα,
η πλειοψηφία των
φιλάθλων ασχολείται
μόνο με την κορυφή.
Έτσι, ασχολήθηκε και
με τον Fernando, στον αγώνα
της Μαλαισίας...
Στα δοκιμαστικά ο
μικρός Ισπανός
κατάφερε να γράψει ήδη
ένα σημαντικό ρεκόρ,
από τη δεύτερη χρονιά
του στην F1. Είναι πια ο
νεαρότερος πιλότος
που έχει πάρει ποτέ
την pole position, "κλέβοντας"
το ρεκόρ από τον Barrichello.
Οπωσδήποτε η νέα μορφή
των δοκιμαστικών
έπαιξε το ρόλο της,
αλλά όχι στο βαθμό που
πολλοί θέλησαν να
υποστηρίξουν,
προσπαθώντας να
απαλλάξουν από τις
ευθύνες αγαπημένους
οδηγούς κι ομάδες.
Εξηγούμαι...
Τελικά οι δύο Renault δεν
ήταν τόσο άδειες από
καύσιμα όπως αρχικά
είχε υποτεθεί από
διάφορους "ειδικούς"
κι οπαδούς γενικότερα.
Μπήκαν κι οι δύο
σχετικά νωρίς στα pits,
αλλά όχι τόσο νωρίς (5ο-10ο
γύρο όπως εκτιμήθηκε
πριν τον αγώνα) που να
δικαιολογεί τόσο
μεγάλο πλεονέκτημα
στα δοκιμαστικά. 3-4
παράγοντες ουσιαστικά
συνέβαλαν σε αυτό το 1-2
της Renault. Η νέα μορφή
των δοκιμαστικών, που
υπαγορεύει τη σειρά
εξόδου του κάθε οδηγού,
η απροθυμία των
μεγάλων ομάδων να
πιέσουν στα
δοκιμαστικά, καθώς
έχουν το βλέμμα
στραμμένο κυρίως στον
αγώνα, η εξέλιξη του
μονοθεσίου της Renault
και, τέλος, η ικανότητα
των δύο οδηγών της να
κάνουν γρήγορους
γύρους. Για τον Trulli τα
γνωρίζουμε, είναι
καλός στα δοκιμαστικά,
αλλά μέτριος στους
αγώνες. Ε, ο Alonso είναι
μάλλον καλός και στα
δύο...
Βρίσκοντας σε in-car-camera
τον γύρο της pole position
του Alonso, καταλήξαμε σε
ορισμένα πολύ
σημαντικά
συμπεράσματα, τόσο για
το αυτοκίνητο, όσο για
τον ίδιο τον FA. Η pole-position
δεν ήρθε τυχαία...όποιος
δει τον γύρο του
Ισπανού θα καταλάβει
ότι όλα ήταν σωστά για
την επιτυχία αυτή.
Ο Alonso οδηγά απλά...
υπέροχα... και γρήγορα.
Ο συνδυασμός τέχνης
και ταχύτητας είναι
κάτι που δε βλέπουμε
συχνά στη σημερινή
Formula1, καθώς πλέον
ανταμείβονται
περισσότερο οι "βρωμόγκαζοι"
παρά οι τεχνίτες.
Φρενάρει σταθερά και
αρκετά αργά, πολλές
φορές στα τελευταία -πολύ
μαύρα- σημάδια
φρεναρίσματος. Έτσι,
αφήνει το φρένο αφού
ήδη έχει αρχίσει το turn-in,
ένα turn-in απίστευτα
γλυκό και προοδευτικό,
που δεν αφήνει την
παραμικρή υπόνοια
ανάγκης για διόρθωση
στην είσοδο. Η πολύ
καλή του τοποθέτηση
αμέσως πριν το apex, σε
συνδυασμό με τo σοφό
και σίγουρο (ποτέ
βεβιασμένο, όμως)
πάτημα του γκαζιού
ελάχιστα πριν από την
κορυφή, του δίνει τη
δυνατότητα να βγει από
τη στροφή με τη σωστή
ροή, αρχίζοντας να
μαζεύει ταχύτητα από
πολύ νωρίς. Σχεδόν
πάντα χρησιμοποιεί τα
εξωτερικά κερμπς, όχι
επειδή "πρέπει"
να ακολουθήσει τη
γραμμή, αλλά επειδή η
πορεία του τον φέρνει
αβίαστα εκεί. Καμία
διόρθωση, γιατί δεν
υφίσταται θέμα
υπερστροφής στην
έξοδο, καθώς το
μονοθέσιο είναι ήδη
αποφορτισμένο
πλευρικά από το apex
κιόλας και πλέον απλά
επιταχύνει με τη φορά
ενός βέλους... Η
ομαλότητα στο
χειρισμό του γκαζιού
είναι παροιμιώδης.
Ελάχιστοι είναι οι
νεκροί χρόνοι στο δεξί
πεντάλ κι αυτό είναι
πολύ χρήσιμο για τη
μηχανική πρόσφυση που
χρειάζεται το
μονοθέσιο σε γρήγορες
καμπές.
Χαρακτηριστικός κι
απολαυστικός είναι ο
τρόπος με τον οποίο ο
Alonso περνά τις
διαδοχικές στροφές 5
κι 6 (αριστερά-δεξιά).
Πρέπει να είναι από
τους ελάχιστους (2-3
σύνολο? Κι αν...)
πιλότους που
καταφέρνουν, με την
επιλογή της γραμμής
τους και τον χειρισμό
του γκαζιού να
διατηρήσουν καθ'όλη τη
διάρκεια των δύο
στροφών την 5 σχέση στο
κιβώτιο και μάλιστα
χωρίς να "μπουκώνει"
το εργαλείο.
Γενικότερα ομαλότατος,
με καλό σημάδι στα apex
και καλή αίσθηση του
χώρου, που
αποδεικνύεται από τη
λεπτή επιλογή των
γραμμών του σε
δύσκολες στροφές με
μεταβαλλόμενη ακτίνα
καμπυλότητας (στροφές
10-11-12). Το φρενάρισμα
και το σημάδι της
κορυφής στα μεγάλα
φρένα της τελευταίας
στροφής είναι
πράγματι αξιοθαύμαστα,
καθότι οριακά
πραγματοποιούνται όλα
ταυτόχρονα,
ακολουθούμενα από μία
θαυμάσια έξοδο για την
ευθεία.
Στον αγώνα ο Fernando
αποδείχτηκε
εξαιρετικά αξιόπιστος,
εκτελώντας πολύ καλά
τη στρατηγική της
ομάδας, μέχρι να
παρουσιαστούν τα
πρώτα μηχανικά
προβλήματα στο
κιβώτιο. Παρ'όλ'αυτά,
είχε την ψυχραιμία και
την ικανότητα να
προσαρμοστεί,
αλλάζοντας
χειροκίνητα ταχύτητες
σε χαμηλότερες
στροφές, για να μην
καταπονήσει κινητήρα
και κιβώτιο. Συνολικά,
λοιπόν, έδειξε
χαρακτήρα,
σφυρηλατημένο, ίσως,
από την πολύ
δημιουργική περυσινή
χρονιά του ως
δοκιμαστής. Αν
συνυπολογίσουμε και
το γεγονός ότι καθ'όλη
τη διάρκεια του
τριημέρου, σε μία
πίστα με υπερβολική
ζέστη κι υγρασία,
βασανιζόταν από υψηλό
πυρετό (38,5 στον αγώνα...)
μάλλον πρέπει να
μιλάμε για ένα πολύ
σπάνιο "διαμάντι"...
H Renault φάνηκε επίσης
πολύ καλή, δίνοντας
στον Alonso τη δυνατότητα
να αποδώσει τα μέγιστα.
Το γαλλικό μονοθέσιο
είναι πράγματι
αξιοθαύμαστα σταθερό
στις γρήγορες καμπές
και στο φρενάρισμα,
δείχνοντας αληθινή
πρόοδο και δουλειά
κατά τη διάρκεια του
χειμώνα. Το στήσιμο
φαίνεται επίσης άρτιο
και σ'αυτό πρέπει,
λογικά, να έχει
συμβάλλει ο επιπλέον
χρόνος δοκιμών που
έχει επιλέξει να
χρησιμοποιεί η Renault τα
τριήμερα των Grand Prix.
Υποθέτουμε ότι
ανάλογα καλό στήσιμο
θα είχε κι ο Trulli, καθώς
η διαφορά του από τον
team-mate του δεν ήταν
μεγάλη. Παρ'ολ'αυτά, ο
κινητήρας πράγματι
δεν "ακούγεται"
αγριεμένος, κάτι που
αποδείχτηκε και στον
αγώνα, όταν οι Renault
φάνηκαν αδύναμες στις...
κόντρες.
Ευχόμαστε τα καλύτερα.
Είναι πράγματι
υπέροχο το φαινόμενο
που παρατηρείται αυτή
τη χρονιά... δηλαδή να
βλέπουμε την F1 να αυτο-διορθώνεται.
Αυτό που χρειαζόταν,
τελικά, δεν ήταν
ριζικές αλλαγές και
ρηξικέλευθες ιδέες,
αλλά σκληρή δουλειά
από τις ομάδες, για να
φτάσουν σε κορυφαία
επίπεδα. Όσο για τον
Alonso… εμείς ήδη
διακρίναμε πολλά... ο
μικρός έχει μέλλον,
και μάλιστα λαμπρό.
Ενδεχομένως και
πορφυρό, αν οι Γάλλοι
δεν του δώσουν αυτά
που θέλει... |
|
